احتمالا شما هم در اطراف خود با کسانی برخورد داشته اید که احساس می کنند از دیگران برتر بوده، مستحق برخورد ویژه هستند. آنها الگویی فراگیر از خود بزرگ نمایی در رفتارشان نشان می دهند و به توانایی ها و موفقیتهای خود می بالند . این در حالی است که آنها عمیقا خود واقعی شان را دوست ندارند بلکه چهره ساختگی که از خود نمایش می دهند را می پرستند. البته این بدان معنی نیست که دیگران را دوست دارند. آنها به واقع توسط شرم رانده می شوند ، محرک سمی که عمق آن به احساس ناکافی بودن می رسد. این دسته از افراد برای پر کردن حفره های درونی ناشی از شرم خود به طور مداوم به تحسین احتیاج دارند و تمام تلاش خود را برای محافظت از منافع شکننده خود انجام می دهند و بعضی از آنها این حس برتری و قدرت طلبی شان را با تحقیر دیگران یا سواستفاده از آنها ارضا می کنند. لازم به ذکر است که مشهورترین علامت این اختلال ، عدم همدلی آشکار آنها با دیگران است.